سپیده جلالی اهل تبریز است و دانشجوی علوم سیاسی است که می‌گوید ایده‌اش هنگامی که به ترکیه سفر کرده بود به ذهنش خطور می‌کند. سپیده جلالی همواره دغدغه‌ی محیط زیست داشته و می‌گوید از ۹ سالگی هیچ زباله‌ی را به زمین نریخته است.

به گزارش آرازنیوز، وی با گفتگویی که با رسانه‌ها داشته از نحوه‌ی شروع این حرکت خیرخواهانه و بشردوستانه گفته که: «من در سفری که سه سال پیش به ترکیه داشتم با یک نهاد مردمی آشنا شدم. صندوق‌هایی را دیدم در خیابان که مردم در آن درهای پلاستیکی می‌ریختند. درهای کوچک و بزرگ و رنگی. فقط در بود. بعد که تحقیق کردم متوجه شدم این کار یک حرکت مردمی و خیرخواهانه است. این در‌ها جمع می‌شود و بعد با پول فروش آن برای افراد نیازمند ویلچر تهیه می‌کنند. این حرکت را هم یک دانشجوی رشته پزشکی شروع کرده. یک روز در خیابان دیده که یک آقا مادرش را کول کرده وقتی دلیلش را می‌پرسد متوجه می‌شود که مادر نمی‌تواند راه برود و پولی هم برای خرید ویلچر ندارند. همین موضوع باعث شکل گرفتن این حرکت می‌شود. من هم از این ایده خیلی خوشم آمد. وقتی از ترکیه برگشتم این ایده همیشه توی ذهنم بود. تا اینکه اوایل زمستان سال ۹۲ خودم شروع کردم به در پلاستیکی جمع کردن. کم کم افراد خانواده‌ام و دوستانم و فامیل هم به من کمک کردند و شروع کردیم به جمع کردن درهای رنگی نوشابه و در شیشه سس و…»

سپیده می‌گوید که در ابتدا خودش اقدام به این کار کرد و همیشه وقتی در کوچه و خیابان شهر سربطری‌ می‌دید آن‌ها را جمع می‌کرد و آنطور که خودش می‌گوید اکنون هم جیب‌هایش پر از در بطری است. بعدها برای اینکه افراد بیشتری را با خود همراه کند و مردم را در این حرکت بشردوستانه و محیط ریستی سهیم کند، اقدام به اطلاع‌رسانی از طریق فیسبوک می‌کند. ولی کافی نبود. وی می‌گوید که پوستری برای فراخوان طراحی کردند.  «قبل از چاپ کردن پوستر و جمع کردن در‌ها به همه مراحل کار فکر کرده بودم. خریدار را پیدا کرده بودم و می‌دانستم که در‌ها را برای بازیافت به کجا ببرم. قرار بود وقتی به یک تن رسید در‌ها را برای فروش ببرم. قبل از اینکه در‌ها را برای فروش ببرم از همه گونی‌ها و درهای جمع‌آوری شده عکس گرفتم و همه جا پخش کردم تا مردم ببینند که چقدر در جمع شده.»

وی یک فعال محیط زیست است که توانسته است با این کار هم به پاکیزگی محیط شهر و محیط زیست از طریق بازیافت این در قوطی‌ها کمک کند و هم با فروش این ‌درهای پلاستیکی بتواند برای کسانی که به ویلچر احتیاج دارند ولی توانایی خرید آن را ندارند ویلچر تهیه کند. او می‌گوید که «همیشه به صورت جدی در طبیعت پاکسازی می‌کنم. هر جا که می‌روم جنگل، ساحل و کوه‌‌ همان مسیر خودم را تمیز می‌کنم. می‌گویم همین که مسیر رفت و برگشتم را پاک می‌کنم پس من دینم را به زمین ادا کرده‌ام. قدم‌هایی که روی آن می‌گذارم بی‌دلیل نگذاشته‌ام. یک جوری از زمین و طبیعت تشکر و قدردانی می‌کنم. کلی هم در مسیر پاکسازی در بطری جمع می‌کنم.»

با تمام این اوصاف او قصد دارد تا روی این پروژه متمرکز شود و تا زمانی که کارش را سروسامان نداده خیال شروع طرح دیگری را ندارد. او گفته که: «خیلی‌ها پیشنهاد کردند که کارهای دیگری هم اضافه کنیم. ولی از روزهای اول به قدم‌های کوچک اما استوار اعتقاد دارم. می‌گویم فعلاً این کار را سر و سامان دهم بعد می‌روم سراغ کار دیگری. فعلاً می‌خواهم روی همین در بطری‌ها کار کنم و چند وقتی همین طوری کار کنیم و فقط سرعت و تعداد را بالا ببریم. ما در ۱۰ ماه توانستیم ۶ ویلچر بخریم. این زمان خوبی است اما ایده‌آل من این است که در زمان کمتری تعداد بیشتری صندلی چرخدار بخریم. بعد از این کار هم می‌خواهم به کاغذ‌ها و مسأله تفکیک آن فکر کنم و یک حرکتی را شروع کنم. باید اصولی و منطقی کار را شروع کنم. الان موضوعی که خیلی مهم است این است که مردم به من اعتماد کرده‌اند و حالا مرا می‌شناسند. این اعتماد ساده به دست نیامده پس باید قدم دوم را محکم بردارم و مردم را دوباره دنبال این هدف بکشانم.»